Čin agresije na BiH iz perioda 1992. – 1995. godine pokazuje svoje posljedice. Vijest da se u Nikšiću vrši ekshumacija posmrtnih ostataka za koje se sumnja da pripadaju porodici Klapuh – Hasanu, Feridi i njihovoj maloljetnoj kćerki Seni, građanima Bosne i Hercegovine, ponovo je otvorila ranu koja nikada nije ni zacijelila, saopštavaju iz Socijaldemokratske partije.
“Većina u Crnoj Gori ćuti, isto kao i 1992. – 1995. godine. Ponašaju se kao da se ovo ne dešava u našoj državi. Jedni ćute da bi se zaboravilo, a drugi ćute da se ne bi potrvdila teza o agresiji na BIH.
Porodica Klapuh je, prema podacima, u junu 1992. godine potražila utočište u Crnoj Gori, a završila ubijena – bačena s mosta u Pivi, sa visine od 100 metara.
Ovaj varvarski čin najbolje govori o prirodi agresije na BiH i tadašnjoj velikosrpskoj politici”, dodaje se u saopštenju.
Porodica Klapuh je, dodaju, ubijena zbog zločinačke politike, a to najbolje potvrđuju i drugi ratni zločini na teritoriji Crne Gore:
– Deportacija izbjeglica iz Herceg Novog
– Zločin u Bukovici
– Zločin u Kaluđerskom lazu
– Otmica u Štrpcima
Svi su oni stradali zato što pripadaju drugoj nacionalnsoti, što imaju drugo ime, navode iz SDP-a.
“Ovo je posljedica jedne fašističke politike koja je plasirana od zvanične državne vlasti iz Beograda. Nažalost, danas se takva politika brani i promoviše i sa najvećih državnih pozicija u Crnoj Gori.
Danas, više od tri decenije kasnije, ćutanje i relativizacija zločina prijete da postanu norma.
Tvrdnja da je Pavle Đurišić heroj, tvrdnja da u BiH nije bilo genocida, govori samo o karakteru parlamentarne većine koja ovakve predstavnike podržava i bira za najveće državne pozicije”, zaključuje se u saopštenju.
