Stara dama još od 2. aprila 1992. ponosno nosi naziv Podgorica. Prije toga, od 13. jula 1946. nosila je naziv Tito(v)grad i postala Glavni grad tadašnje republike Crne Gore.
Glavni podgorički trg
Centar današnje Podgorice prostorno je uobličen 1886. godine, u središtu Mirkove Varoši. Nakon Podgoričke skupštine zvao se Trg ujedinjenja, da bi nakon oslobođenja 1945. godine dobio naziv po Ivanu Milutinoviću, narodnom heroju i istaknutom komunisti. Dok “šetamo” nekadašnjim titogradskim korzom vidimo robnu kuću Beograd, zgradu Beka, parkirane “fiće”, “lade”, “zastave”, poneku “škodu” ili “moskvič”.
U blizini nepreglednog parking prostora, u samom centru stižemo i do čuvenog restorana “Radovče” koji je bio omiljeno sastajalište Podgoričana.
Ipak, kultno mjesto Podgoričana bio je hotel Crna Gora odnosno njegova bašta u kojoj su Podgoričani od ranog jutra ispijali kafe. Izgrađen je 1953. po projektu arhitekte Vujadina Popovića.
Na samo pet minuta od podgoričkog Trga dolazimo do kulturnog centra Podgorice kina „Kultura“koji je počeo radi davne 1949. godine. Filmski hitovi gledali su se u punoj sali u oba večernja termina, a često se dešavalo da se i za dnevne predstave (ispred ulaza, od tapkaroša) traži “karta više”. Takođe, neposredno pored kina „Kultura“ nalazila se i svima poznata diskoteka „Debela Berta”
Prelazimo preko mosta na Ribnici.
Dolazimo do Sahat kule, koja predstavlja jedan od najljepših sačuvanih primjera islamske arhitekture u Podgorici. Postala je simbol Stare Varoši, a gotovo da nema stare podgoričke pjesme u kojoj se ona ne pominje.
Nedaleko od Sahat-kule nalazila se i prva željeznička stanica u Podgorici sagrađena 1927. godine, na lokaciji gdje se danas nalazi višespratnica Gradić Pejton.
Blizu smo i starovaroške kuće – vjerovatno najstarije „preživjele“ kuće Čubranovića, sagrađene davne 1630. godine. Zaštićena je zakonom, kao značajan kulturno-istorijski objekat te vrste.
Ovdje se nostalgična “šetnja” starom Podgoricom završava.
