Foto:SOBNOR
Sjećanje na 7. mart 1975. godine kada je preminuo u Ženevi Veljko
Vlahović. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na novom groblju u
Beogradu.
Želja nam je a i obaveza da na ovaj dan evociramo sjećanja na Veljka
Milinkova Vlahovića, velikana Rovačkog plemena i Kolašinskog kraja,
velikana Crne Gore i ondašnje Jugoslavije, čovjeka koji je bio poznat
i uvažavan kod nas i u svijetu.
Ljudske veličine, kakav je bio Veljko, se ne smiju i ne mogu
zaboravljati, ne samo od savremenika, već i budućih generacija. To su
ljudi koji svjedoče o jednom vremenu i jednom narodu. To je istorija.
Veljko potiče iz ugledne i poznate Rovačke porodice Vlahovića.
Otac Milinko je bio kapetan Crnogorske vojske, a bio je komandant
Rovačkog bataljona u bici na Mojkovcu. Veljkova dva brata, Dušan i
Branko su poginuli u Drugom svjetskom ratu kao partizanski borci i
komunisti. Najmlađi brat Mišo i sestra Dunja bili su ugledni građani
na visokim funkcijama u Crnoj Gori i Srbiji, nosioci „Partizanske
spomenice 1941“. Veljkova majka Mijojka je takođe bila aktivni učesnik
NOR-a.
Priča o Veljku Vlahoviću je priča o slobodi, humanosti i antifasizmu.
Veljko Vlahović rođen je 2. septembra 1914. godine u selu Trmanje, kod Kolašina.
Osnovnu školu Veljko je završio u rodnom mjestu, a gimnaziju u
Podgorici i Beogradu, Studirao je mašinstvo na Tehničkom fakultetu u
Beogradu, Pragu, na Sorboni, u Parizu i diplomirao na Univerzitetu u
Moskvi.
Veoma rano se, još kao srednjoškolac, uključio u radnički pokret. U
Beogradu je 1932. godine izabran za sekretara udruženja srednjoškolaca
beogradskih gimnazija, koje je tada bilo jezgro revolucionarnog,
srednjoškolskog pokreta.
U Savez komunističke omladine Jugoslavije je primljen 1933. godine, a
u Komunističku partiju Jugoslavije 1935. godine, kao već istaknuti
studentski aktivist.
Učestvovao je u Španskom građanskom ratu, kao borac Internacionalnih
brigada. Krajem januara 1937. godine, s grupom od 26 jugoslovenskih
studenata, iz Praga se ilegalno, preko Pariza, prebacio u Španiju.
Ubrzo poslije dolaska u Španiju, u bici na Marami, 14. februara 1937.
teško je ranjen u nogu. Veljko krajem jula 1938. godine stiže u Pariz,
gdje je od CK KPJ dobio zadatak da organizuje tehniku i dokumenta za
ilegalni i legalni povratak u zemlju jugoslovenskih dobrovoljaca iz
Španskog građanskog rata.
U Francuskoj je djelovao i kao član Partijskog biroa nekoliko
partijskih ćelija u Parizu. U Parizu se prvi put susreo s drugom
Titom, i od tada je jedan od njegovih najbližih saradnika i dosljednih
sljedbenika.
Dok je boravio i radio u Parizu, izabran je 1939. godine za člana CK
SKOJ-a. Oktobra 1939. upućen je u Moskvu, kao predstavnik SKOJ-a, u
Komunističku omladinsku internacionalu (KIM). Vlahović je tada pojačao
rad na vezama jugoslovenskih komunista i građana s domovinom i radio
na popularizaciji Narodnooslobodilačkog pokreta Jugoslavije.
Po zadatku CK KPJ i Vrhovnog štaba NOPOJ, u Moskvi je, 11. novembra
1941. godine, organizovao s Đurom Salajem radio-stanicu „Slobodna
Jugoslavija“, preko koje je u svijet prodirala istina o borbi naroda
Jugoslavije protiv okupatora i domaćih izdajnika.
Nakon oslobođenja zemlje, obavljao je najodgovornije partijske i
državne dužnosti, bio je potpredsjednik Vijeća naroda u Narodnoj
skupštini FNRJ, predsjednik Odbora za prosvjetu Saveznog izvršnog
vijeća, predsjednik Spoljnopolitičkog odbora Narodne skupštine FNRJ,
zamjenik ministra inostranih poslova FNRJ (1951 — 1952) I direktor
lista „Borba“ (1953).
Bio je član Izvršnog odbora i član Predsjedništva SSRN Jugoslavije (do
juna 1966.), predsjednik Komisije za međunarodne veze SSRNJ, član
Centralnog odbora SUBNOR Jugoslavije, predsjednik Centralnog odbora
Saveza ratnih vojnih invalida Jugoslavije (do oktobra 1965) i član
Uprave udruženja španskih boraca Jugoslavije.
Za člana Centralnog komiteta KPJ (SKJ) biran je od Petog do Desetog
kongresa. Od Sedmog kongresa SKJ član je Izvršnog komiteta, a od Osmog
kongresa do Šestog plenuma Centralnog komiteta bio je jedan od
sekretara CK SKJ.
Na Devetom i Desetom kongresu biran je za člana Predsjedništva CK SKJ.
Bio je i predsjednik Gradske konferencije SK Srbije Beograda, od marta
1968. do marta 1970. godine.
Bio je član Savjeta federacije i imao čin rezervnog general-major JNA.
Bio je veoma cijenjen kao saborac i drug, kao izuzetno skroman,
principijalan i dosljedan borac za socijalizam. Kao istaknuti
teoretičar, prekaljeni revolucionar, sljedbenik i saborac druga Tita,
imao je veliki autoritet u Jugoslaviji i u revolucionarnom pokretu u
svijetu.
Veljko Vlahović bio veliki čovjek i mi moramo biti ponosni što je
takav čovjek potekao sa ovih slobodarskih prostora i koliko god budemo
uradili da sačuvamo lik i djelo Veljka Vlahovića, da sačuvamo uspomenu
na njega, to nikada neće biti dovoljno,”.
Nasa je trajna obaveza i najmanje što možemo da uradimo je da nikada
ne zaboravimo, one koji su svoje živote ugradili za slobodu nase
domovine. Nadamo se da će časni i junački život narodnog heroja Veljka
Vlahovića, biti uzor mladim generacijama i narastajima.
Neka vječno žive sjećanja na Veljka M. Vlahovića i neka vječno žive
sjećanja na našu slanu NOB-u.
NEKA MU JE VJEČNA SLAVA!
SOBNOR-a CRNE GORE
Predsjednik,
Radojica Radojevic
Autor:Radiotitograd.me
