U Kanjon Sitiju, centru Okruga Frimont u američkoj saveznoj državi Kolorado, nalazi se čak 13 zatvora sa ukupno 7.600 robijaša, pa je zbog toga ovaj kraj poznat i kao Prizon veli, odnosno Dolina zatvora. Ubedljivo najozloglašenija je kaznena ustanova ADX Florens.
Iz najbolje obezbeđenog zatvora u SAD još niko nije uspio da pobjegne, pa je zbog toga poznat i kao “Alkatraz Stenovitih planina”. Ovdje su zatvoreni počinioci najtežih zločina, koji, prema riječima Normana Karlosa, bivšeg direktora Uprave za zatvore (BOP) “nemaju nikakvog poštovanja prema ljudskom životu”.
Među njima su Zakarijas Musaui, jedan od saučesnika u organizovanju napada 11. septembra 2001, Teri Nikols, učesnik bombaškog napada u Oklahoma Sitiju, “Unabomber” Ted Kačinski, koji je pismo bombama usmrtio tri osobe, i Džohar Carnajev, koji je 2013, zajedno sa ubijenim bratom Tamerlanom, izvršio napad na Bostonskom maratonu.
Zatvorski kompleks je djelimično pod zemljom i okružen je veoma visokim zidinama tako da zatvorenici ne mogu da vide dalje od njih. Zbog toga su potpuno dezorijentisani, što je i bio cilj, kako bi se spriječili mogući pokušaji bjekstva. Od kada je Florens otvoren, još niko nije pobjegao.
ADX Florens je sagrađen poslije ubistva čuvara u zatvoru za najteže zločince Marion, u Ilinoisu, 1983. Tada su dvojica zatvorenika u dva odvojena incidenta ubila dvojicu čuvara.
Vlada je stavila na raspolaganje 60 miliona dolara za izgradnju super zatvora, a okrug Frimont je lobirao za prikupljanje dodatnih sredstava, nakon čega su žitelji kupili 240 hektara zemlje i poklonili ga Ministarstvu pravosuđa.
Robijaši provode 23 sata u samicama dimenzija dimenzija 2×3,60 metara. Zastakljeni prorez 120×10 centimetara omogućava samo pogled u nebo, pa zatvorenici ne mogu ni da naslute u kom dijelu zatvora se nalaze. Svaka ćelija ima betonski krevet, pisaći sto, hoklicu i policu.
Tuš ima automatizovani tajmer, izdavanje hrane i komunikacija odvijaju se kroz mali prorez na dvostruko obezbjeđenim čeličnim vratima. Zatvorenici manje od minut dnevno dolaze u dodir s drugim ljudima.
Pojedinci imaju televizor, ali se emituju samo kanali s vjerskim sadržajima, savjetima za vaspitavanje i terapijom protiv agresije. Robijaši mogu da vježbaju u ćeliji, a pet sati nedjeljno u teretani, isključivo pojedinačno, naravno, uz nadzor. U teretani se nalazi samo šipka za zgibove, jer bi tegovi i ostale sprave mogli da posluže kao oružje.
Jedan sat dnevno zatvorenici izlaze u dvorište da udahnu svjež vazduh, u pratnji najmanje tri pripadnika obezbjeđenja. Ruke i noge su im vezani za lanac oko struka. U dvorištu ih zatvaraju u kaveze. Prostor je betoniran i okružen visokim zidom, a gore se nalaze rešetke, kako bi se sprečile eventualne akcije oslobađanja helikopterom.
Kapacitet zatvora je 500 ljudi. Godinama su ovde zatvarani i psihički bolesnici, iako to zvanično nije dozvoljeno. Tužba protiv BOP otkrila je da su im uskraćivani ljekovi.
– Ne dajemo ljekove za raspoloženje – rekli su navodno zatvorski ljekari oboljelima, koji su bili prepušteni sami sebi. Posljedice su bile samopovrijeđivanje i sakaćenje sopstvenog tijela, mnogi psihički oboljeleli robijaši izvršili su samoubistvo. Poslije toga je BOP bio primoran da podigne novu visoko obezbjeđenu kaznenu ustanovu za psihički bolesne kriminalce, koja se nalazi u Atlanti.
